ฉัน

ในวรรณคดี

จันทร์เจ้าเอ๋ยเคยอุ่นละมุนนัก

เคยชื่นนักรักจันทร์ที่ฝันหา

วิหคเอ๋ยเคยเดี่ยวเปลี่ยววิญญา

จะหลับพักกายาในป่าไพร

เหมือนแว่วขลุ่ยเคียงลมช่างขมขื่น

แต่หนาวกลืนชื่นเอ๋ยเจ้าเลยไหน

นวลเจ้าพี่ที่ตรึงซึ้งหัวใจ

น้ำตาไล้เรื่อรอยคอยแต่จันทร์

แม้นม้วยดินสิ้นฟ้าพระสมุทร

ไม่มีสุดรักแต่เจ้าเราแค่ฝัน

ศศิธรจรฟ้ามาเคียงกัน

คงเพียงฝันฝากฟ้าจันทราฟัง

ถ้อยคำเหมือนเตือนใจให้คิดหวล

ให้คิดครวญใจพร่ำถึงความหลัง

โอ้ใจเอ๋ยเคยคิดเป็นนิจจัง

แต่ความหลังฝังใจให้ติดตรึง

แล้วเนิบเสียงเรียงนิ้วให้พริ้วผ่าน

แม้ใจหาญก็หวลห้อยให้คอยถึง

คิ้วระเรื่อเอื้อไอนัยน์ตาตรึง

ตายังซึ้งซาบในไม่เคยเลือน

มิมีแล้วรักใดในชาตินี้

หัวใจที่พร่ำไว้ไม่มีเหมือน

วิหคเอ๋ยเคยหวังซึ่งรังเรือน

เหมือนใจเตือนหวังบุปผามณฑทอง

โอดฉะอ้อนเอื้อนนิ้วให้พริ้วหวาน

เคยขับขานกลอนเก่าเราทั้งสอง

ประทับใจในจำนรรจ์อันคล้องจอง

มณฑาทองที่ฝันอยู่ชั้นพรหม

อยากให้รู้รักเท่าใดในโลกนี้

ไม่เคยมีใดเทียบจะเปรียบสม

ถ้าจันทราที่ฟ้าไกลได้เพียงชม

ถึงต้องตรมแต่จะห่วงทุกช่วงคืน